Voorwoord bij de afscheidsconcerten van Cantabile-Gent
Het schrijven van een laatste voorwoord bij een Cantabile-concert valt me toch moeilijker dan gedacht. Het gebeurt immers niet zo vaak dat een koorgroep en de dirigent eenzelfde beslissing nemen …
Toen ik in september 2011 het roer van dit gerenommeerde koor dankbaar mocht overnemen, stonden we aan de vooravond van een mooi traject: het voortzetten van de rijke koortraditie van deze groep en met hen verder op pad gaan in het ambitieuze Gentse koorleven. En ik mag zeggen dat we daar zeker in zijn geslaagd : we konden de groep weer op de rails zetten en brachten menige muzikale uitdaging tot een goed resultaat. Hoogtepunten in dit terugblikken zijn voor mij zeker het laatste provinciale koortornooi, doorleefde concerten zoals de Dowland-productie, het Psalmen Davids-project, het ingetogen Britten-programma en vast en zeker het uitvoeren van de Missa KV 425 van WA. Mozart eind 2016. Toch was het samenwerken rond het Magnum Opus van Bach, de intense Johannespassie, steeds weer het meest bijzondere en unieke ijkpunt van de voorbije jaren.
Dit werk uitvoeren vergt van een dirigent veel meer dan de vereiste slagtechnische- en muzikale expertise. Het werk dwingt ons tot een musicologische precisie en een deskundige ‘vertelling’ van het verhaal. Afgezien daarvan werd het me duidelijk dat je om de ziel van dit werk te kunnen brengen, een liturgische diepgang bij jezelf moet vinden, zodat je als dirigent eerder ‘voorganger’ kunt worden in het overbrengen van de diepere waarden van dit Opus. Het leiden van Cantabile in dit meesterwerk was voor mij als dirigent, én als mens een mijlpaal in mijn leven. Deels omwille van het samenwerken met de zorgvuldig uitgekozen top-musici en vocale solisten, maar zeker ook omdat dit werk mezelf verplichtte om stil te staan en me te verdiepen … waar ik in het dagdagelijks leven vaak te weinig tijd voor nam. Het werk confronteerde me met mezelf, toonde mij waarden en levensdoelen en bracht me bij de grenzen van mijn kunnen. Het is in grote nederigheid en respect dat ik dan ook dit werk koos om de baton bij Cantabile neer te leggen …
Ik wil de uitvoering van vanavond dan ook heel bijzonder neerzetten als een testament. Niet als een al te emotioneel terugblikken op wat was, maar vooral als een laten zien wat kan. Voor onszelf, voor alle zangers en musici, voor de vrienden van deze warme koorgroep, … een laatste getuigenis van de muzikale beleving en de kundige ervaring van deze koorgroep. Het is mijn wens dat iedereen tevreden met en trots kan zijn op elke steen die verlegd werd in de rivierbedding van Cantabile vroeger en nu : de huidige ploeg, alle ex-zangers, mijn collega dirigenten, koorraadsleden en ‘trekkers’ van het eerste (en laatste) uur en alle sympathisanten die in de levensloop van dit memorabele koor een rol hebben gespeeld. Laat ons de uitvoering van vanavond meenemen, opslaan, onthouden, verspreiden … en als inspiratie gebruiken. Een laatste pluim toevoegen aan het reeds lange palmares van dit koor …
Tot slot rest mij de immense dankbaarheid, dat ik een aantal jaren met deze groep op pad mocht gaan en de erfenis van zijn stichter mocht voortzetten. Jos, ik heb je munt niet in de grond gestoken maar heb getracht om er met mijn bescheiden talent iets moois mee te maken gedurende die 6 mooie jaren. Enkel de toekomst zal nu nog wijzen naar de rol en het muzikale belang van jouw koor. Wat mij betreft zingt Cantabile verder, in herinnering van velen en ter inspiratie van nog meer.
Bedankt voor het vertrouwen.
