Epitaaf Jeff De Veirman 12.03.2019
Paps,
Hoe zeer zou het lied van Stef Bos op zijn plaats zijn : ‘Ik lijk steeds meer op jou’
We stappen op dezelfde manier, we hebben dezelfde koppigheid, dezelfde uiterlijke kenmerken … Je inzet, je energie, je ondernemerschap, je vriendelijke hulpzaamheid, je altijd-ambiance-maken, je warme generositeit, … hebben me geïnspireerd.
En toch stonden we, zoals dat in een echte archetype vader-zoon relatie hoort, ook zeer vaak lijnrecht tegenover mekaar : in visies, in manier van reageren, in de levenskeuzes die we maakten.
Jij als de wat knorrige starre man die zich verzette tegen alles wat nieuw was, want “niets werd ooit beter dan dat het vroeger was” … en ik als digitale veranderingsmanager die niets liever deed dan je provoceren met de allernieuwste technologie en trots sprak over de nieuwe digitale wereld waar ik mee aan bouwde.
Of jaren geleden toen je besloot dat muziekstudies niets voor mij waren en ik dan toch maar ingangsexamen ging doen aan het Lemmensinstituut om het tegendeel te bewijzen.
Of toen je besloot om naast ons gezin ook nog een ander leven te gaan bouwen en ik je dat heel erg kwalijk nam …
Zeer vaak kozen we anders, liepen we weg van elkaar, namen we bewust of onbewust tegenovergestelde poses aan of bleven we in soms te stevige discussies elk ons eigen standpunt nodeloos verdedigen … ‘Afstand’ was in onze relatie vaak het antwoord en de oplossing. De echtscheiding en jouw vlucht naar Oostende maakte dit zeer duidelijk en bemoeilijkte jarenlang onze band.
Maar gelukkig wisten we die kloof uiteindelijk dan toch te overbruggen, en lijmden we de hele familie terug bijeen op de huwelijksdag van Annelies en mij. Je was elke dag in de weer op werf, bij de verbouwing van onze mooie, maar oude hoop stenen en dit leek wel de metafoor te zijn van jouw houden-van het verleden. Ook het overlijden van mams bracht ons dichter bij elkaar en deed jou ook intenser de link zoeken met mijn gezin in Gent. We vonden mekaar terug, in een goed glas levensgenieterij, in een Oostends vispannetje of huisgemaakte garnaalkroket, in een snelle sms of in een wat langere babbel.
Vooral tijdens je vele ziekenhuisopnames probeerde ik er dagelijks te zijn. Voornamelijk uit bezorgdheid over hoe je nu weer de medische wereld zou verbazen, maar natuurlijk ook vooral om de verpleging en artsen bij te staan in hun moeilijke gevecht met een patiënt die er eigenlijk niet wilde zijn, enkel witte boterhammen wilde en liefst veel zout, vette ham en goeie boter eiste als therapie voor herstel. Hoe mooi was het dat we die wensen voor jou eindelijk konden vervullen toen je een week geleden thuiskwam in Gent, op de palliatieve dienst van het UZ : eindelijk verpleging die wel meeging in jouw wensen, het voelde als een overwinning en dat was je gegund.
Van ons had je gerust nog iets langer mogen blijven winnen daar op je kamer …
Wat blijft zijn mooie herinneringen over auto’s en boten, je fiere aanwezigheid op al onze concerten, de liefde voor gastronomie en al die andere mooie dingen in het leven waar ook ik van geniet.
Je hoeft nu niet meer te vechten tegen verandering en vernieuwing, maar je mag nu het verleden terug gaan vasthouden. Doe de groeten aan mams, aan je zus, aan je zovele vrienden en familie daar. En haal maar naar hartenlust herinneringen op daar samen … wij gaan hier hetzelfde doen.
10 jaar geleden brachten we het mooie ‘Fix You’ van Coldplay op de uitvaart van mams, ook jou hebben we uiteindelijk niet meer kunnen ‘repareren’ … Rust zacht
Steve