Mams,
Ik wil je nog zeggen …
dat jouw collega’s je zullen missen
de maandelijkse koffie- , taart- en taternamiddagen, de hobbyclub en de jaarlijkse kleuterjuffen dag …
dat je kleinkinderen aan je zullen blijven denken,
die ‘Oma Jeline’ die knutselde en die met haar beetje nerveuze goedheid, meer dan vier koekjes, chips en een ijsje voorschotelde op die Oma-namiddagen waarnaar Ben zo uitkeek …
dat je familie hun tante Jeanine zal herinneren
zoals het was, en is geweest en plots ook weer kon zijn …
dat je vriendinnen hun troostend en luisterend oor kwijt zijn
want bij jou kon men steeds terecht. Je kon luisteren als de beste en plaatste jezelf en je eigen problemen steevast achteraan die lange file van miserie die in “Het Mussennest” terecht kon …
dat ik me alleen voel
zonder die ochtendlijke koffies, waar je zuchtend toehoorde wat voor drukke weekends we nu weer hadden gepland, zonder je steeds-weer aanwezigheid op alle concerten, met je opmerking ‘dat het weer zo triestige muziek’ was.
dat ik je deze rust gun
na de strijd die soms deel van je leven was …
en ook op het einde zo oneerlijk leek …
dat ik dankbaar ben
voor jouw grenzeloze inzet waarvoor ik niet altijd ‘dank u’ kon zeggen.
voor je hulp, je steun, je er-altijd-zijn voor ons
dat wij van je houden en je zullen missen
maar we zullen je zien in de lach van onze kinderen
Steve & Annelies, Ben en Stan
